https://youtu.be/ai3LrJ2MPSs
♫ ♩ ♪ Lord Of The Lost ⚡ ☘ ⚡ Loreley ♪ ♩ ♫
Zabawa w średniowieczną technikę mikroprocesorową oznacza częste borykanie się z zagadnieniem umieszczenia w pamięci systemu własnego, autorskiego oprogramowania. Wyzwanie jest to nie lada w przypadku systemów prymitywnych i pozbawionych systemowego wsparcia dla takich zadań w formie choćby najprymitywniejszego bootloadera. Podejść do zagadnienia wgrania binarnego wsadu jest wiele, wszystko zależy od konstrukcji docelowego systemu i jego możliwości komunikacyjnych. W przypadku systemu CA80 istnieje możliwość ręcznego wprowadzania kodów maszynowych Z80 bezpośrednio do pamięci RAM zleceniem *D, przy dłuższych programach (powyżej kilkuset bajtów) jest to jednak mało komfortowe i dość błędogenne. Można wspierać się rozwiązaniami typu emulator pamięci EPROM (z naszych rodzimych konstrukcji to zestaw AVT-270, wspominałam o nim kiedyś w ⇨ Cyfrowej archeologii), to rozwiązanie daje wielki komfort pracy, ale „zablokuje” nam to narzędzie przy CA80, więc po takie rozwiązania sięgamy w przypadku konkretnych projektów, a nie radosnych zabaw i eksperymentów. Kolejna metoda to wzbogacenie naszego systemu o łącze szeregowe RS232, może służyć zarówno do ładowania programów jak i późniejszej ich komunikacji z dużym komputerem, do tego tematu jeszcze kiedyś wrócimy. Na koniec pozostają rozwiązania niszowe, bazujące na specyficznych cechach wykorzystanego w systemie mikroprocesora, w tym przypadku jest to możliwość współpracy Z80 z układem DMA (direct memory access), choć lepiej byłoby napisać - alternatywne wykorzystanie tej możliwości...
Zapraszam więc kolejną opowieść o komputerku CA80
http://bienata.waw.pl/ca8010.php #slowanawiatr
. Udawać proca